قوه ی میلی

این روزها بعد از شنیدن خبر احضار نماینده مجلس به دادسرا که طبیعتا این اتفاق به سبب داشتن مصونیت قضایی باید فقط برای جرم هایی که از پنج تا هفت دسته بندی می شوند بیافتد به این فکر افتادم که آیا دادگاه های ما شباهتی به آن دادگاهی که در داستان واقعی تاریخی آمده است که بین حضرت حیدر و یک مرد یهودی قضاوت شد و نتیجه آن باعث اسلام آوردن وی(فرد یهودی) گردید دارد یا خیر. 

از اول انقلاب شروع می کنم، دادگاه هایی که به دادگاه انقلاب مشهور بودند و  در سرتاسر جهان معمولا بعد از یک انقلاب مردمی تشکیل می شوند، به عنوان نمونه محاکمه حسنی مبارک و اعضای کابینه اش در مصر. از انقلابی که نام اسلامی را همراه خود دارد باید انتظار دیگری داشت، هرچه باشد این انقلابی ها الگوهای دینی بسیاری دارند که سمبل های عدالت در زمان خود بوده اند، راستش برای من که مخاطب عام تاریخ کشورم هستم تصور اینکه بعد از انقلاب شاهد اعدام گسترده مسئولین و امرای ارتش در محاکمه های کوتاه یک روزه و گاه چند ساعته باشم محال است و تنها دلیل آن نام اسلامی است که در ادامه کلمه انقلاب می آید. 

اعدام شکنجه گران ساواک منطقی است، اما بسیاری از ارتشی ها که به سبب قوانین داخلی این ارگان حق دخالت در سیاست را نداشته اند و فقط بر اصل فرمان برداری فرمان هارا اجرا می کردند چرا اعدام شدند؟ از بین این دسته فرماندهانی که به روی مردم ها آتش گشودند را حذف می کنیم، اصلا کل نیروی زمینی را حذف می کنیم و به دادگاه انقلاب که نام اسلامی را یدک می کشد حق می دهیم اما این سوال پیش می آید که چرا افسران و فرماندهان نیروی هوایی همچون تیمسار نادر جهان بانی و یا فرماندهان نیروی دریایی اعدام شدند، آیا جرم انها جز فرمانبرداری و احترام به فرماندهی وقت کل قوا بوده است؟ 

حتی در این زمینه هم حق میدهیم هرچند غیر ممکن است و تمام اشتباهات را پای جو و موقعیت زمانی میگذاریم.به قولی که در فیلم چ آمده بود : انقلاب است، انقلاب یعنی زیر و رو شدن، و شاید همین بود که رهبران انقلاب هم زیر و رو شدند. 

من بنا ندارم که خودم یا اشخاصی که حالا در پیش من هستند از روحانیون، جانشین
رژیم بشوند (گفت و گو با خبرنگاران/دی1357/پاریس) 

حالا که ورق برگشتند و همه ی آن افراد سر کار آمدند این سوال مطرح میشود که چرا هیچ چیز در کشور  رنگ و بوی علی را ندارد؟  چرا این حکومت به اصطلاح دینی دافعه بیشتری دارد تا جاذبه؟ 

از جواب همه این سوال ها گذر می کنیم و به دادگاه فردی می رویم که ضریه مهلک و تمام کننده ای به اندک اعتماد مردم به قوه قضاییه زد، زمانی که فرزند یکی از آقاین در قضایای سال هشتاد و هشت کشته شد، با فشار وی دادگاهی برای محاکمه مسئول وقت برگزار شد، مسئولی که رد پای اورا در دولت پاکدستان اشکارا می توانست دید( در همین دولت بود که وی به ریاست سازمان تأمین اجتماعی درآمد). بعد از چند سال حکم دادگاه برای وی آن قدر عادلانه بود که اگر آن فرد یهودی که در ابتدای مطلب عرض کردم حضور داشت حتما از اینکه به دین حضرت موسی است خدارا شبانه روز شکر می کرد و شاید من هم باید خدارا بارها شکر کنم که مشروطه مشروع نشد. 

اگر بخواهم خلاصه خدمت شما دوستان عرض کنم تمامی مسئولین دارای عصمت هستند و وظیفه قوه قضاییه حفاظت از مسئولین در برابر مردم است و البته این عصمتی که این قوه اهدا میکند بستگی به جناح و خط سیاسی فرد گیرنده نیز دارد. وقتی که یک سوال اینقدر جنجال به پا میکند، وقتی که مجلس و مجلس خبرگان خواسته یا ناخواسته فراموش میکنند که قدرت نظارت بر قوا را دارند این ما مردمیم که باید هوای یک دیگر را داشته باشیم و گاهی سکوت را بشکنیم و یک صدا حق خودرا طلب کنیم، تنها را مقابله با این قوه میلی هم صدایی ما مردم است.